Op 22 februari ben ik vijftig geworden. Ik vond daar van alles van. Ik ging steeds terugdenken aan alle jaren die al geweest waren. Ik werd ook een soort bang voor oud zijn. Alsof het nu langzaam maar zeker down hill gaat. Tegelijkertijd voel ik mij beter dan ooit. Zoveel onzekerheden liggen achter mij en zoveel groei voel ik in het hier en nu. Gek genoeg zie ik in de spiegel dat ik ouder word, ik merk het aan mijn levenswijsheid maar van binnen voel ik mij gewoon mij. Een best jonge versie van mij.

Verwachting versus realiteit
Vijftig is een mijlpaal. Met veel aandacht en slingers en malligheid. Nou hou ik van controle, maar daar werk ik aan en in dat kader had ik besloten om me niet te bemoeien met mijn verjaardag. Ik zou me laten verrassen. Ik merkte een leuke spanning bij mijn gezin, er werden kaarten en pakjes bezorgd. Dat beloofde wat. En daar ging het mis. Ik kreeg ‘verwachtingen’, van het hooggespannen soort.

Feestjurk
De lieve mensen om mij heen hadden echt hun best gedaan. Er was ontbijt op bed, gezang, liefde, cadeaus, taart met mijn naam, een uitje, een maffe Sarah-pop, aan alles was gedacht. En toch wilde ik maar niet echt geloven dat dit het was. Er zou vast nog iets zijn of komen of volgen. Iets groots en meeslepends. Ik had er mijn mooiste jurk voor aan gedaan.

Schoppen

Om kort te gaan, het kwam niet. En ik voelde me stom. Met mijn grote verwachtingen en mijn feestjurk. Ik schaamde me. Natuurlijk werd het niet groots. Waarom dacht ik dat eigenlijk. Ik zei nog een paar onaardige dingen tegen aardige mensen en dat maakte het nog erger. Want van binnen weet ik heus wel dat het niet aan anderen ligt. Dat er in mij blijkbaar een feestvarken zit dat gezien wil worden, maar dan wel op mijn voorwaarden.

De moraal van het verhaal
Na een dag zakte de verontwaardiging en sloeg de waarheid mij in mijn gezicht. Ik had anderen verantwoordelijk gemaakt voor mijn geluk. Voor geluk dat ik zelf had bedacht en vormgegeven in mijn hoofd. Dat is natuurlijk vragen om teleurstellingen. Jammer want mijn vijftigste verjaardag kan ik niet meer overdoen. Of misschien wel. Ik ben tenslotte vijftig, ik maak mijn eigen regels en geluk. Ik ga nu vast fantaseren over hoe gevierd ik dan zal worden…