In de zware jaren van ons gezin was ik thuis de basis en werkte mijn man 5 dagen in de week. Ik werkte ook wel, maar beduidend minder. Ik was vooral heel belangrijk als stabiele factor voor onze kinderen die al genoeg onzekerheid hadden te verstouwen.
Financieel betekende dat dat ik grotendeels afhankelijk was van zijn inkomen. Ondanks dat je kunt zeggen dat we allebei naar vermogen onze bijdrage leverden voelde dat toch ongemakkelijk. Ik voelde mij niet vrij. Terwijl hij mij alles gunde voelde ik een bepaalde afhankelijkheid en vond ik het moeilijk om iets voor mezelf te gaan doen.
Toen ik uiteindelijk verzoop in het geven en zorgen en het duidelijk was dat ik ruimte en activiteiten voor mijzelf nodig had vond ik de ongelijkheid moeilijk. In mijn hoofd was het zo dat hij mijn hobby’s moest sponsoren. Daardoor bleef het ingewikkeld om keuzes voor mij te maken. Schuldgevoel en tekortschieten, waren altijd sluimerend aanwezig.
Niet door hem, het zat in mij. Gelukkig zette hij door en ging ik op theatersport. Daar vond ik iets terug wat ik verstopt had onder mijn verantwoordelijkheden; mijn lach, mijn losheid, mijn speeltalent. Ik leerde dat ik meer was dan een verlengstuk van mijn gezin.
Ik weet dat er legio redenen zijn om jezelf niet te geven wat je nodig hebt. Ik weet ook dat al die redenen relevant lijken. Het jammere is dat je jezelf uitholt. Dat je jezelf failliet verklaard. Toneel om te groeien kan een nieuw begin zijn. Een manier om weer te voelen wie jij bent en waar je blij van wordt. Als geld je tegenhoudt om mee te komen spelen hoop ik dat je de moed vindt om contact met mij op te nemen. Samen vinden we een zeker een oplossing.