Termen als: niet zeuren, even doorzetten, dat kan toch iedereen, kom op nou, niemand anders stelt zich zo aan, vliegen me om de oren. Gevolgd door een huilerige angst voor afwijzing, want ja ik blijk een grote zwakkeling en die vindt natuurlijk niemand leuk.

Het duurt even voor ik ‘ik mag niet zwak zijn’ herken. Het duurt nog langer voor ik ‘m tot zwijgen heb gebracht. En dat laatste lukt mij eigenlijk vooral doordat de mensen om mij heen me bezweren rustig aan te doen. Ergens van binnen zit een deel van mij nog steeds boos te zijn omdat ik ‘niet normaal’ ben.

Overgave dus. Een moeizaam proces. Is overgave de andere kant van controle, iets waar ik nogal gek op ben? Waarschijnlijk zit daar wel een sleutel. Interessant. Daar ga ik me de komende tijd eens in verdiepen. Ik hou van het ontmaskeren van monsters.

Maar eerst overgave. Kiezen wat ik wel kan en bewust rusten na een activiteit. Stapje voor stapje een korte strandwandeling maken bijvoorbeeld. Stofzuigen bleek vrij intens. Hijgend op de bank daarna. Ik merk dat ik sneller herstel dus er is vooruitgang. Me laten verzorgen. Ook een pijnpunt. Afgelopen week heb ik mij door man en kind onder een dekentje op de bank laten zetten. Dat toelaten was helend.

Het is een proces. Ik zeg dat tijdens mijn lessen tegen deelnemers en het geldt natuurlijk ook voor mij. Groeidenken noemde één van de spelers uit de Groeiklas het vorige week. En dat vind ik mooi. Je bent nooit te oud om te leren groeidenken. Er zit altijd nog wel een monster verstopt dat aandacht nodig heeft. Ken jij de jouwe?