‘He Adidas met reservestrepen!’ schreeuwt Harold door de gang van de middelbare school waar ik net een paar weken opzit. Nietsvermoedend kijk ik om me heen. Lachende gezichten en gewijs naar mijn voeten. Ik heb nieuwe schoenen. Hele gave basketbalschoenen met vijf rode strepen. Vijf. Geen drie.
Ik was blij met die schoenen, ik was er trots op dat ik zulke coole gympies had. Komend uit een dorp waar iedereen ongeveer hetzelfde was werd snel duidelijk dat ik de omgangscode op deze school nog niet gekraakt had. Een school waar veel kinderen van goede huize kwamen, die zich met elkaar verbonden door hun merkkleding.
Het heeft mijn jaren daar getekend. Ik voelde mij altijd minder dan de kinderen met geld. Ze hadden meer bravoure en een soort natuurlijke zelfverzekerdheid. Met ogenschijnlijk gemak leken ze zich door de wereld te bewegen. Ik kreeg een hekel aan alles wat rook naar duur, kakkerig en studentikoos. Niet wetende wat ik mezelf daarmee aandeed op de lange termijn. Ik werd een misfit, een buitenbeentje.

Lang heb ik mij misplaatst gevoeld op allerlei plekken omdat ik niet precies aan de geldende codes voldeed. Ik scande mijn omgeving, de mensen, de ruimte, het gedrag, uiterlijk. Ik probeerde zo snel mogelijk een totaalbeeld te krijgen van het gemiddelde zodat ik daarin mee kon gaan. Het kostte mij veel energie en het werkte ook niet echt goed. Ik bleef me anders voelen en was bang om door de mand te vallen.

Tot ik mij realiseerde dat ik die plekken zo maakte door mijn eigen ideeën. Ik legde de lat hoog en hield mezelf klein. Dat doe ik al een tijdje niet meer. Weg met die lat. Ik vind mijn weg door mij te verbinden met mensen. Echt verbinden, niet door te scannen maar door te kijken, luisteren en contact maken. Gaandeweg heb ik ontdekt dat veel mensen zich misplaatst voelen. Het willen voldoen aan het gemiddelde zorgt dat je vervreemdt van jezelf.

Nu creëer ik een plek die veilig is, waar mensen zichzelf terugvinden. Hoe jij gemaakt bent is precies goed. Dat mogen geloven is het grootste cadeau wat je aan jezelf kunt geven. Ik speel heel graag met de zogenaamde buitenbeentjes. Ik draag mijn reservestrepen met trots en ik leer anderen dat ook te doen. Wezenlijk zijn we allemaal misfits, alleen sommigen kunnen beter doen alsof ze de gemiddelden goed begrijpen. Die mensen hebben ons denk ik het hardst nodig. Laat je reservestrepen zien! Wees vrij, vrolijk en trots. Help elkaar.