Op de schaal van eng bleek de presentatie van I Sing toch een miljoen keer griezeliger dan verwacht. Ik zat lekker in mijn traject. Ik leerde zingen, werkte aan mijn lied, voelde mij zeer op mijn gemak bij Helen, alle seinen op groen zou je denken.

Toen ik de hele dag een soort geparkeerd zat, had ik misschien al nattigheid moeten voelen. Meestal gebeurt dat namelijk als ik zo nerveus ben dat ik geen escapebordje meer zie hangen. Ik liep nog wel een ommetje, zingend door het park, echt verlichten deed het niet.

Eenmaal in het Muziekatelier was het gezellig. Het zag er knus uit, warm en welkom. Er hing een fijne sfeer, veel lachen en gezonde spanning. Ik had nog steeds niet echt in de gaten dat er vanbinnen iets groots verstopt zat.

Ik mocht als eerste. Dan durfde ik nog was het idee en kon ik daarna van de anderen genieten zonder stress om mijn eigen optreden. Ik ging op het optreedkleed staan en ik voelde het mis gaan. Ik was alleen nog maar zenuwen. Ik was een blackout, ik was een trilstem, ik was mijn trillende benen, ik was mijn hoge ademhaling. Ik kon niet ontspannen of ontsnappen.

Helen heeft geprobeerd mij zo goed mogelijk te begeleiden op de piano en in mijn zijn. De anderen hebben naar mij gekeken en geluisterd met heel veel liefde en mededogen.

Ik zong zacht en lang niet zo goed als ik inmiddels kan. Ik keek bijna alleen maar naar het kleed. Ik voelde me stom. Mooier kan ik het niet maken. De andere optredens waren stuk voor stuk prachtig in al hun echtheid en kracht. Er waren bubbles, chocola en groepsfoto’s. Gelach, ontlading, verbinding.

Ik begrijp dat ik buiten mijn comfortzone ben getreden en dat daar de groei zit. Dat dit voor mij heel erg dapper is. Van ‘ik ga nooit zingen’ naar zingen voor andere mensen. Daar mag ik trots op zijn.

Ik had het gewoon zo leuk gevonden als ik ook nog een geweldige zangeres had kunnen zijn.

Misschien dat dat in een volgend traject naar voren komt. Want ik blijf dus wel zingen. Ik heb lang genoeg geloofd dat ik dat niet kon en mezelf allerlei moois onthouden. Nu geloof ik iets anders. Om iets te kunnen zijn moet je jezelf toestaan het te worden. Dat mag zolang duren als het duurt.