Jaren geleden zat ik in een volle trein van mijn werk terug naar mijn woonplaats. In het vierzitje zat rechts van mij een dame te praten met de vrouw tegenover mij. Ze waren druk in gesprek. Erg druk. Vooral die ene tegenover mij.
Ze was alleen maar met zichzelf bezig en praatte op luide toon met veel handgebaren. Ze zat nogal in mijn aura. Maar het kon erger bleek al snel. Tijdens het praten zette ze haar voet op de bank waar ik op zat. Ze zette ‘m tussen mij en haar toehoorder in. Dat vond ik al raar. Maar ik zei niks. Niet lang daarna zette ze haar andere voet aan mijn andere kant op de bank. Ik zat nu gevangen tussen haar benen. Ik keek verbijsterd omhoog uit mijn boek. Maar zij zag mij niet. Zij was met zichzelf bezig.
Ik werd misselijk en boos. Ik kreeg een rood hoofd. Ik voelde me steeds kleiner worden. Ik bewoog ongemakkelijk heen en weer. MAAR IK DEED NIETS. Ik zei niet gewoon ‘Wil je je benen weghalen?’. Wat een perfect normale vraag geweest zou zijn. Ik zat daar, ik voelde me verschrikkelijk en ik deed niets. Waardoor ik voor mezelf bevestigde dat ik er niet toe deed. Dat mijn grenzen er niet toe deden. Ik was niet aanwezig.
Ik schaam me tot op de dag van vandaag voor deze gebeurtenis. Als ik eraan denk heb ik zin om allerlei onaangename dingen tegen die vrouw te zeggen. Ik voel mijn woede opborrelen.
Eigenlijk ben ik boos op mezelf. Dat ik niet voor mezelf opkwam. Dat ik mij onzichtbaar liet maken. De grenzen van wat van mij was waren blijkbaar al zover opgerekt dat ik ze niet meer durfde aan te geven.
Grenzen aanvoelen en erkennen is zo belangrijk voor je eigenheid. Het bepaalt wie je mag zijn van jezelf. Je houdt genoeg van jezelf om te voelen wat je niet wilt. Jij zegt nee. Spelenderwijs kun je daar van alles over leren. Op een luchtige manier zware zaken aanpakken daar ben ik heel goed in. Ik kan Nee zeggen. Soms vind ik het nog moeilijk, maar ik doe het wel. En ik laat mij nooit meer klemzetten door iemand. Hoe zit dat met jou?