Geld is stom. Mijn relatie met geld is niet goed. Daarom heb ik er weinig van (zeggen eerder genoemde Goeroes en dus is het waar). Als je werkt krijg je daarvoor betaald. Wat handig is want daarmee kun je het nietwerkdeel van je leven bekostigen. Tot zover klinkt het logisch en lijkt het goed geregeld. Tot je gaat werken in de culturele sector. Dan doe je dus werk dat je heel leuk vindt. Daar schijn je dan ineens niet voor betaald te hoeven worden. Want ‘je vindt het toch leuk wat je doet?’.

Verzoek na verzoek om ergens voor een goed doel of zomaar uit de goedheid van je hart of omdat ze nou eenmaal geen budget hebben ergens mijn werk te komen doen. En ja, ik hou van wat ik doe, en ja ik heb een goed hart, en ja ik ken de situatie dat je ergens nou eenmaal geen budget voor hebt. Dus ik wik en ik weeg. Want ik wil aardig gevonden worden en misschien dat ze dan later wel een keer als ze geld hebben aan mij denken en dan alsnog… Maar dat gebeurt eigenlijk nooit. Je werk, kennis, kunde weggeven leidt vrijwel nooit tot betaalde klussen. Wel tot meer freebeeverzoeken. En als je het voor de een deed waarom dan niet voor de ander en weer meer wikken en wegen en aardig gevonden willen worden.

Daarnaast ook het groeiende besef dat ik wil dat mijn werk erkend wordt en gewaardeerd voor wat het waard is. Dus uiteindelijk kiezen voor een goede prijs vragen voor mijn aanbod, voor wat ik kan en deel. Voor mijn expertise. Dat is moeilijk. En een lange weg. Die vooralsnog niet leidt naar het geldpakhuis van Oom Dagobert. Want ik vraag nog steeds niet de hoofdprijs, maar word  toch schokkend duur gevonden. Wat twijfel veroorzaakt. En irritatie. Want waarom eigenlijk moet ik verdedigen wat ik vraag? Waarom moet ik uitleggen dat er betaald moet worden voor wat ik bied? Hoe kan ik professioneel zijn als het niets mag kosten?

Er zijn ondernemers die expert zijn op dit gebied. Daar leer ik van. Je moet geloven in wat je vraagt. Je moet niet werken onder je vraagprijs. Je moet jezelf serieus nemen. Je klanten moeten voor jou kiezen en daar volgt automatisch uit dat ze willen betalen wat je vraagt. Ik leer ook dat de praktijk weerbarstiger is dan deze theorie. Dus werk ik soms wel onder mijn vraagprijs en luister ik naar verzoeken die wellicht niet precies willen/kunnen betalen wat ik vraag. Kijk ik of een klus goed is voor mijn naamsbekendheid bijvoorbeeld. Of dat het doel zo goed is dat ik graag kom.  Ondernemen is sappelen. In elk geval voor mij. De laatste tijd irriteert mij dat zo dat ik twijfel aan alles. Als ik niet verder kan komen dan dit, dan is het misschien wel mooi geweest.

Volgens de Goeroes heb ik dan onderliggende geldblokkades die uit de weg geruimd moeten worden. Ik weet niet of ik nog vijf jaar geduld heb voor die opruiming. De kans lijkt aannemelijk dat het felbegeerde geldschip aan mij voorbij vaart. Wel leuk werk, in de culturele sector. Innerlijke rijkdom is ook wat waard.