Waar kinderen verrassend weinig tijd nodig hebben om te groeien, letterlijk, 10 centimeter in een paar maanden, gaat het groeien van een bedrijf in een heel ander tempo. In elk geval bij mij. Er zullen vast mensen zijn die binnen no time een succesvol goedlopend bedrijf hebben. Ik niet. En waarschijnlijk de meeste mensen niet.

Ik begon met aanbieden wat ik kende, lessen in improvisatietheater. Daarnaast had ik de wens (het verlangen, de drang, een idee wat mij niet losliet) om prentenboeken en toneelspelen te combineren. Daar moest ik alleen een plek voor vinden. Bij Koekenbier gaven ze mij die ruimte, we bedachten een leuke combinatie en de Leezie Zondag was geboren. Grote mensen gingen ontbijten, kinderen kwamen naar de Toneeljuf en na een uurtje presenteerden wij ons verhaal aan de ouders en andere belangstellenden. Een heerlijke speeltuin. Het had wat tijd nodig om rond te gaan zingen, maar al snel was het een groot succes.

Na een tijdje wilde ik meer en anders. Zelf spelen. Niet alleen juf zijn maar juist ook de spelende kant ontwikkelen. Meedoen met de kinderen want die hebben altijd het meeste plezier. Via theatersport en Papaver kwam mijn speler tot leven. Wat een geluk bracht (en brengt) dat. Ik leerde Johan kennen en deelde voorzichtig mijn ambitie met hem. De rest is geschiedenis zou je kunnen zeggen. We maken steeds nieuwe verhalen en spelen zoveel we kunnen.

Nu ligt er een solide basis. Vertrouwen in mijn aanbod, kracht, kennis en expertise. Vertrouwen in de samenwerking met Johan en in de activiteiten die ik alleen doe. Dan komt het groeien. Want nu ben ik gegroeid in weten wat ik wil, in het professionaliseren van mijn aanbod, in het bereiken van mensen voor wie de Toneeljuf interessant is. Ik heb alweer nieuwe ideeën. Ik wil zorgen dat volwassenen ook ervaren hoe heerlijk het is om als een kind te spelen. Al die laagjes van civilisatie los te laten en te komen bij wie je eigenlijk bent. Spelen is zo bevrijdend. Dat gun ik iedereen. Doorgroeien dus.

Doorgroeien en meer en vaker Toneeljuffen kan niet zonder een andere essentiële waarde: verantwoordelijkheid nemen voor die groei. Verantwoordelijkheid. En daar heb ik al zoveel van. De eerder genoemde kinderen. Het zijn er vier. In een samengestelde situatie. Ik ben geen moeder die het moederen er even bij doet. Ik wil er zijn. Ik moet er ook zijn. De omstandigheden zijn niet altijd gemakkelijk geweest. Dat vraagt liefde, aandacht, veiligheid, zorg. Allemaal dingen die de Toneeljuf ook nodig heeft. Kan ik er nog wel zoiets groots naast hebben? Kun je balanceren en groeien tegelijkertijd? Dat weet ik nog niet. Misschien omdat ik niet genoeg durf. Daar moet ik nog in groeien.