Vijf jaar bestaat De Toneeljuf. Vijf jaar op papier, omdat ik mij toen inschreef bij de KvK. Ik begon pas echt in oktober 2013 tijdens de Kinderboekenweek. Het thema was dat jaar ‘Klaar voor de start’ en dat kon ik mooi aan de lancering van mijn website koppelen en aan mijn eerste activiteiten.

Ik was bloednerveus steeds als ik ergens iets ging doen. Bang om door de mand te vallen. Dat ‘mensen’ door zouden hebben dat ik dit natuurlijk helemaal niet kon. Of dat het eigenlijk absoluut niet bijzonder was en dat ‘iedereen dat vanzelfsprekend kan’. Ik kwam er laatst achter dat daar een naam voor is: het ‘oplichterssyndroom’. Voor de wikipedia definitie kijk hier: https://nl.wikipedia.org/wiki/Oplichterssyndroom. Het was prettig te ontdekken dat er een naam voor is en dat ik niet de enige ben. Ook omdat het dan dus waarschijnlijk niet waar is wat ik allemaal denk. Ik ben geen bedrieger, ik kan gewoon iets. Ik ben ergens goed in. Ha! Dat internaliseren gaat niet vanzelf kan ik jullie vertellen. Maar ik ga vooruit.

Het bedriegen gold niet alleen voor het uitvoerende werk maar ook voor het simpele feit dat ik een bedrijf heb. Dat ik mezelf dus ondernemer kan noemen. In mijn ogen zijn ondernemers andere mensen. Mensen die succes hebben, geld verdienen, weten waar ze mee bezig zijn, een plan hebben, doortastend zijn, zichtbaar zijn, klanten vinden, BTW aangifte doen zonder in huilen uit te barsten. Dit (onvolledige) lijstje nalezend zie ik alleen maar dingen die ik (nu) ook doe en kan. Het kostte tijd en geduld (vooral van mijn man die menig hysterische aanval heeft moeten sussen) en doorzettingsvermogen. Maar ook en vooral moest mijn zelfvertrouwen de ruimte krijgen. Het geloof in mijn talenten. Dat ik het niet alleen maar van anderen moet horen maar dat ik juist mezelf ook bijzonder goed vind in wat ik doe. En dat ik nog steeds besta als ondernemer. VIJF JAAR. Niet alleen op papier maar juist in de praktijk. Hulde!

Zo nu ga ik even de BTW aangifte doen. Lachend.