Sinds ik een ‘moed om te falen’ gedachtengoed heb zeg ik niet zo snel meer dat ik iets niet kan. Ik ben er misschien niet zo goed in of ik heb er nog veel over te leren, maar ik kan het heus wel. Als ik het zou willen. Het hoeft niet, maar het zou kunnen. Daardoor neem ik ook met veel meer rust afstand van dingen die ik van mezelf niet hoef te kunnen zoals bijvoorbeeld lekkages repareren, tegelen, een moestuin bijhouden, de buitenboel schilderen, kunstige dingen maken, enzovoort. Vroeger vond iets in mij, dat het eigenlijk belachelijk was dat ik dat niet zelf deed of kon. Moest ik veel cirkelgedachten hebben over gemiste kansen, geld uitgeven aan onzin, gezichtsverlies, blablabla. Nu tel ik mijn zegeningen dat er mensen zijn die goed zijn in andere dingen dan ik. Daar kan ik iets van leren of ik kan ze vragen om iets voor mij te doen wat ik niet kan.
Als ik wel iets doe waar ik nog niet zoveel ervaring mee heb dan gun ik mezelf een leerproces en het simpele plezier van iets (nieuws) doen. Eigenlijk is alles leuk als je jezelf het proces gunt. Als je het niveaudenken loslaat en je perfectionisme een schop geeft heb je veel meer plezier. Denk eens aan tekenen. Hoeveel mensen zeggen ‘ik kan niet tekenen’?!? Dat is niet waar. Iedereen kan tekenen. We vergelijken alleen het resultaat, de eigen tekening, met dat van iemand anders en dan vinden we die van onszelf minder goed gelukt. Al snel is de gedachte geboren ‘ik kan niet tekenen’. Terwijl tekenen zo leuk is. Of zingen, of een muziek instrument spelen, of een fiets repareren, of een bloemstuk maken, of de vloer dweilen, of een sjaal breien, of lekker eten maken, of of of. Het maakt niet uit wat het is dat je jezelf ontzegt, het gaat erom dat je jezelf iets ontzegt waar je plezier aan kan beleven. Dat plezier is nou juist zo belangrijk! Het is de voedingsbodem voor een fijner leven, voor een beter gevoel over jezelf, voor een waardevolle sociale omgeving, voor het wakker houden van je hersenen en je lijf.
Door dingen niet te doen, omdat je het niet zou kunnen of omdat een ander het beter kan, geef je jezelf onnodig minder ruimte. Terwijl iedereen uniek is. Je kunt alles gewoon zo goed als jij het kunt. Sta daar maar even bij stil. Je eigen plek, je eigen voetstuk, gewoon omdat je jij bent. Je kunt het voetstuk groter maken. Het wordt een podium. Je eigen podium. En kijk; er passen meer mensen op dat podium. Er is genoeg ruimte voor iedereen. Je kunt er gewoon staan zonder dat iemand je in de weg staat. Je eigen cirkel van licht. Soms klapt er iemand voor je en soms klap jij voor iemand anders. Het is fijn om gezien te worden. Maar het is vooral fijn om samen te zijn en te genieten van ieders unieke zijn.
Zo vul ik mijn toneellessen. Ik zoek niet naar een groot talent. Ik geef ruimte aan ieders talent, door te spelen zonder voorbehoud en barrières. Gewoon simpelweg om het spelen en om het plezier dat spelen geeft. Dat doe ik ook in mijn voorstellingen, het inspiratietheater en bij Toneeljuf TV. Het is goed genoeg. Wat een heerlijke ontspannen manier om te leven. Geen buitenkantmaatstaven maar een pleziermaatstaf. Dat zou je denk ik, ook wel een toverstokje kunnen noemen.