Ik geef al heel lang les in improvisatietheater. Vanuit eigen gedachten en ideeën een toneelstuk maken. De lessen vind ik altijd geweldig. Het proces. Zien wat er bij de deelnemers gebeurt en ontdekken hoe ik ze verder kan helpen. Dat verder helpen bestaat bij mij vaker uit persoonlijke groei dan artistieke groei. Toch komt altijd het prestatiemoment. Want we maken een stuk en dat moet opgevoerd voor publiek. Dat is leuk en niet leuk. Ik krijg er de zenuwen van omdat ik bang ben dat het publiek een artistiek hoogtepunt verwacht. Dat zijn de stukken meestal niet. Wel zijn het vaak energieke, fantasierijke, grappige, originele verhalen.
De kracht zit niet in het acteren maar in het spelen met plezier. Door de artistieke druk die ik ervaar ben ik minder les gaan geven. Ik wil het anders. Ik wil dat het spelplezier de basis is en de groei die daaruit voortkomt. Want wie met vertrouwen speelt groeit in elk opzicht. Plezier is de basis voor alles. Als je plezier ervaart ontspan je en sta je meer open. Om te leren, om te voelen, om te ervaren, om te leven.
Nu doe ik de ‘train de trainer’ opleiding De moed om te falen bij Gave Mensen van Xandra van Hooff. https://gavemensen.nl/moed-om-te-falen/ De training gaat over mindset en hooggevoeligheid en improvisatie
Over voelen binnen welke marge je je nog kunt ontwikkelen zonder in je paniekzone terecht te komen. Eigenlijk krijg ik in deze training een theoretische en praktische basis voor de intuïtieve manier van lesgeven die ik mij eigen heb gemaakt. Het is een feest der herkenning en een uitdaging. Straks ben ik Moed om te falen trainer. Mijn wens is dat ik veel kinderen, jongeren en volwassen door te spelen laat groeien in hun zelfvertrouwen. Dat ze net als ik mogen voelen dat leren fijn is. Iets nog niet weten of niet zo goed kunnen geeft heel veel ruimte om te experimenteren en te groeien. Het ‘niet kunnen’ of ‘niet weten’ lijkt eng maar geeft juist rust en vrijheid. Iets wat je nog niet weet kun je ook niet fout doen. En wat is fout eigenlijk? Wie bepaalt dat? Ik verheug mij op het geven van de trainingen. Maar ik ben er ook bang voor. Wat nou als…??? Deze eeuwige doordemandval-gedachten tergen mij ook nu nog. Soms meer, soms minder. Leven is leren en daar ben ik gelukkig nog lang niet klaar mee. Ik ben benieuwd wie ik straks allemaal tegenkom bij de training!