Mijn bedrijfsnaam is niet geschikt voor twee personen. Ik ben alleen begonnen. Ik ging doen waar ik goed in was, toneelles geven. Werken vanuit improvisatie. Cursussen geven. Gaandeweg veranderde ik en veranderde mijn intentie. Ik wilde zelf spelen. Ik wilde de geweldige boeken die ik zag tot leven brengen. Ik wilde plezier maken op een podium zonder grote artistieke prestatiedruk. Spelen vanuit enthousiasme en plezier. Daardoor zelfvertrouwen laten groeien.

Ik ging zelf spelen bij Papaver, de theatersportvereniging van Alkmaar. Daar ontmoette ik Johan. Wij spelen hetzelfde. Niet precies natuurlijk, maar we voelen elkaar wel heel precies aan. We hoeven de ander niet te zien op het podium om te weten wat we gaan doen. We kunnen elkaar verrassen en gelijk meebuigen. Dat is een gouden combinatie. Het levert ons samen veel geluk op en dat delen we graag met anderen.

Misschien lijkt het alsof Johan mijn ondergewaardeerde sidekick is. Hij het knechtje en ik de baas. Hij mag de sul spelen op het podium en ik deel de klappen uit. Soms is dat de verdeling. Dat is dan afgesproken en past bij het verhaal. Andere verhalen zijn anders, daar spelen we andere rollen in andere verhoudingen tot elkaar.

Ik ben blij dat ik Johan ontmoet heb. Dat we samen zijn gaan spelen, op onze oude dag zoals we vaak zeggen. Hij is een grote toevoeging aan De Toneeljuf. Ik worstel met die naam. Het doet geen recht aan wat wij samen doen. Ik heb nog geen oplossing. Johan vindt het wel goed zo, in de luwte. Hij weet vanzelf wel hoe belangrijk hij is. Maar toch ‘De Toneeljuf EN Johan’ het klinkt niet naar wat het is. Wordt vervolgd.