Author Archives: saskiavanderelst_ks844m79

Heb je weleens een broek aan die knelt? Dat je denkt het gaat nog wel tot je gaat zitten bijvoorbeeld? Er hangt een rol over je broekband of hij trekt bij je billen of benen. Ik heb een gratis tip voor je: gooi die broek weg. Het wordt niet beter. Niet vanzelf in elk geval. Je kunt jezelf op een streng regime zetten van wortels en snoeptomaatjes en daarmee hoe je nu bent afwijzen. Maar het kan ook anders.
Ik hou van mij
Kies voor jezelf prima vinden zoals je bent. Echt. Dat geeft een enorme vrijheid. Knellende broeken zijn verleden tijd. Trucjes als de vreethaak, een joggingbroek aan het eind van de dag of jezelf uithongeren zijn niet meer nodig. Hoera voor jou. Dat geeft lucht. Niet alleen aan je buik maar in je hele leven. Je krijgt ruimte om te kijken wat er nog meer knelt.
Weg met wat niet past
Toen ik wat beter ging kijken naar wat mij niet meer past werd ik een beetje nerveus. Er zijn in mijn werk een hoop dingen waar ik goed in ben en die ik graag doe. Of deed. Of iets ertussenin. Die dingen kosten vaak een hoop energie om aan de man te brengen. Daar heb ik geen zin meer in. Ze zijn een knellende broek geworden. In mijn nieuwe heldere staat heb ik besloten ze uit mijn aanbod te halen. Mijn website gaat op de schop. De onderdelen die niet lekker zitten gaan weg en datgene wat als gegoten zit daar ga ik meer van doen.
Grote mensen
Het spelen met volwassenen is echt mijn ontdekking van het afgelopen jaar. Ik vind het geweldig. Ze staan open voor ontwikkeling en zijn bereid zonder bandjes in het diepe te springen. Ook al is spelen voor de meeste mensen spannend, wat het ze kan opleveren is blijkbaar aanlokkelijk genoeg om het toch te gaan proberen. En zo kan ik doen waar ik goed in ben: mensen leren spelen. Spelen in de breedste zin van het woord. Het is mij te doen om een speelse levensstijl. Een levensstijl waarin mensen aardig zijn voor zichzelf en elkaar. Waarin ontspanning, vrijheid en vertrouwen voorop staan, vaak lachen de norm is en je het woord fout niet meer gebruikt.
Speel je vrij
Voel je ook iets kriebelen? Het hoeft niet ingewikkeld te zijn. Zeg ja op een onverwacht voorstel. Kijk vaker om je heen. Groet en lach naar mensen die je niet kent. Maak praatjes. Sta open, trek die rotbroek uit en ga huppelen. Ook als het eerst belachelijk voelt. Dat gaat over. En als je meer wilt of het lukt niet in je uppie sluit je dan aan bij mij. Mijn speelaanbod voor volwassenen groeit van een basiscursus, naar een tweede ronde met nog meer verdieping en een derde ronde met het spelen van eigen verhalen. Er komt een live/online cursus aan, een speelweekend en workshops waarin we onze monsters gaan ontmoeten. En en en. Het wordt heerlijk. Ik kijk ernaar uit om met zoveel mogelijk mensen op zoveel mogelijk manieren te gaan spelen.

Op 22 februari ben ik vijftig geworden. Ik vond daar van alles van. Ik ging steeds terugdenken aan alle jaren die al geweest waren. Ik werd ook een soort bang voor oud zijn. Alsof het nu langzaam maar zeker down hill gaat. Tegelijkertijd voel ik mij beter dan ooit. Zoveel onzekerheden liggen achter mij en zoveel groei voel ik in het hier en nu. Gek genoeg zie ik in de spiegel dat ik ouder word, ik merk het aan mijn levenswijsheid maar van binnen voel ik mij gewoon mij. Een best jonge versie van mij.

Verwachting versus realiteit
Vijftig is een mijlpaal. Met veel aandacht en slingers en malligheid. Nou hou ik van controle, maar daar werk ik aan en in dat kader had ik besloten om me niet te bemoeien met mijn verjaardag. Ik zou me laten verrassen. Ik merkte een leuke spanning bij mijn gezin, er werden kaarten en pakjes bezorgd. Dat beloofde wat. En daar ging het mis. Ik kreeg ‘verwachtingen’, van het hooggespannen soort.

Feestjurk
De lieve mensen om mij heen hadden echt hun best gedaan. Er was ontbijt op bed, gezang, liefde, cadeaus, taart met mijn naam, een uitje, een maffe Sarah-pop, aan alles was gedacht. En toch wilde ik maar niet echt geloven dat dit het was. Er zou vast nog iets zijn of komen of volgen. Iets groots en meeslepends. Ik had er mijn mooiste jurk voor aan gedaan.

Schoppen

Om kort te gaan, het kwam niet. En ik voelde me stom. Met mijn grote verwachtingen en mijn feestjurk. Ik schaamde me. Natuurlijk werd het niet groots. Waarom dacht ik dat eigenlijk. Ik zei nog een paar onaardige dingen tegen aardige mensen en dat maakte het nog erger. Want van binnen weet ik heus wel dat het niet aan anderen ligt. Dat er in mij blijkbaar een feestvarken zit dat gezien wil worden, maar dan wel op mijn voorwaarden.

De moraal van het verhaal
Na een dag zakte de verontwaardiging en sloeg de waarheid mij in mijn gezicht. Ik had anderen verantwoordelijk gemaakt voor mijn geluk. Voor geluk dat ik zelf had bedacht en vormgegeven in mijn hoofd. Dat is natuurlijk vragen om teleurstellingen. Jammer want mijn vijftigste verjaardag kan ik niet meer overdoen. Of misschien wel. Ik ben tenslotte vijftig, ik maak mijn eigen regels en geluk. Ik ga nu vast fantaseren over hoe gevierd ik dan zal worden…

Ik maak mij vaak zorgen over de hoeveelheid schermtijd die mijn kinderen nemen. Ze zijn, behalve ’s nachts, bijna nooit zonder hun telefoon. Ik heb geen zicht op waar ze naar kijken of met wie ze contact onderhouden op welke manier. Dat vind ik een schending van hun privacy en bovendien vertrouw ik op hun vermogen om passende keuzes te maken. Behalve dan in tijdsbeperking. Maar daar kan ik zelf ook nog genoeg winst behalen.

Inmiddels ben ik iets wijzer geworden over waar ze naar kijken. Sterker nog, mijn man en ik kijken mee. Met onze twee kinderen van 14 en 15 hebben wij een nieuwe kijkhobby. De programma’s van Stuk TV, een YouTube kanaal van drie begin dertigers. We zijn gek op De Kluis en op Jachtseizoen. Wij moeten er keihard om lachen en vinden het heel grappig om de kandidaten of Giel, Thomas en Stefan, de presentatoren, na te doen.

De opzet van de programma’s waar wij naar kijken is even simpel als briljant. Bij De Kluis moeten drie ‘overvallers’ goudstaven en een diamant roven binnen twee uur uit een door Giel, Stefan en Thomas bewaakte omgeving. Bij Jachtseizoen moet een bekende Nederlander vier uur lang uit de handen van Stuk zien te blijven door zich liftend te verplaatsen. Er zijn nog wat regels maar daar houdt niemand zich echt aan, dat is deel van het spel. Beide programma’s zijn kat en muis spelletjes met zeer fanatieke deelnemers. Dat is wat het zo leuk maakt. Iedereen stort zich vol overgave in het spel.

De jongens van Stuk hebben onwijs veel succes. De programma’s worden gesponsord en zeer goed bekeken. Ik ben jaloers op ze. Niet eens vanwege hun succes, alhoewel dat natuurlijk heel gaaf is. Maar vooral omdat spelen hun verdienmodel is. Hun overduidelijke enthousiasme voor het vangen van overvallers en ontsnapte gevangenen is aanstekelijk. Iedere deelnemer verandert gelijk in een kind. Ze gaan allemaal op in het spel en zijn superfanatiek. Als kijker is het net zo meeslepend. Wij zitten altijd aanmoedigingen schreeuwend te kijken. De katten rennen meestal verschrikt naar buiten.

Spelen als werk. Geweldig. Dat het ook nog zorgt voor verbinding binnen mijn gezin vind ik hele mooie bijvangst. Onze kinderen zijn minstens de helft jonger de jongens van Stuk TV en wij zijn met een beetje goede wil oud genoeg om hun ouders te kunnen zijn. Toch genieten we alle vier even hard. Dat is wat spelen met je doet. Dus kom achter je scherm vandaan en ga een kat en muisspelletje doen. Met je kinderen, je partner, vrienden, buren of wie dan ook. Samen lachen is de beste therapie. En vergeet niet ook eens naar een Jachtseizoentje te kijken, bijvoorbeeld die met Wolter Kroes. Of kijk lekker naar De Kluis, de aflevering met een hijgende Najib Amhali is zeer grappig. Niet vergeten om je schermtijd in de gaten te houden….

Iedereen schijnt ze te hebben, blinde vlekken. Dingen die je niet kunt zien van jezelf tot je ze ziet. Als je het dan eenmaal ziet kun je niet meer begrijpen waarom je het eerst niet zag.

Zo begreep ik eerst niet dat wat ik doe als Toneeljuf uniek is. Ik dacht heel vaak ‘Dat kan toch iedereen’. Niet uit een soort misplaatste bescheidenheid, ik dacht het echt. Tot iemand tegen mij zei ‘Nou nee Saskia dat is toch echt niet waar, wat jij doet dat kunnen heel veel mensen niet.’ De gedachte dat dat waar kon zijn drong in een klap tot mij door. En doordat ik dat snapte begreep ik ineens ook allerlei andere dingen. Dat het voor de meeste mensen bijvoorbeeld heel moeilijk is om ‘zomaar’ te gaan spelen. De drempels zijn hemelhoog.

Terug naar blinde vlekken. Als mensen over zichzelf praten hebben ze vaak de neiging vooral te benoemen waar ze niet goed in zijn of waar ze niet aan voldoen. Ik heb een vriendin die keihard werkt op een boerderij, daarnaast voor haar grote gezin en de medewerkers zorgt, de administratie bijhoudt en regelmatig voor grote groepen heerlijke maaltijden kookt. Dat zorgen vindt ze leuk, ze houdt ervan. Is ze daar dan ook trots op? NEE. Ze vindt dat ze een ander soort carrière zou moeten hebben. Dat ze niet voldoet aan bepaalde normen. Ze ziet haar eigen kracht niet als een kracht en ze mag er dus ook niet van genieten. Eeuwig zonde.

Waarom zijn we zo streng voor onszelf? Dat is toch jammer. Zien wat je kunt, waar je goed in bent, daar trots op mogen zijn, dat gaat niet vanzelf. We hebben anderen nodig om die mooie kanten te benoemen. En dan wuiven we ze weg, want dat is toch niks bijzonders?! Maar wat voor jou normaal is, is voor een ander bijzonder. En dat het voor jou normaal is maakt dat je de kracht ervan niet kunt voelen en dat je die bijzondere eigenschappen dus niet ten volle benut. Jammer voor jezelf en voor de rest van de wereld!

Als we elkaar nou eens een beetje gaan helpen, blinde vlekken in beeld brengen. Tegen elkaar zeggen wat je mooi vindt aan de ander. Een eigenschap of manier van doen benoemen waarvan je vermoedt dat de ander die niet genoeg ziet of waardeert. Het is vast niet zo dat die ander je in een keer gelooft. Maar als het nou vaker gezegd wordt, door verschillende mensen op verschillende momenten is de kans op succes al veel groter. Dan gaat het werken als een dominosteentje. Je gooit er een om en de rest valt, als vanzelf, ook. Kun je eenmaal zien dat die eigenschap jou bijzonder maakt, dan kun je die eigenschap inzetten voor persoonlijke groei en om anderen mee te helpen.

Laat dat in 2021 iets zijn waar je af en toe aan denkt. Zet een ander in het licht. Maak het onzichtbare zichtbaar en je verandert veel meer dan je ooit zult weten. Ik begin vandaag. Ik wens jou dat je jezelf mag gaan zien zoals ik je zie. Een mens met meer mooie eigenschappen dan je vermoedt. Neem je mooiheid niet voor lief. Omarm het en deel het met ons. Daar worden we allemaal een beetje blijer van.

Illustratie is uit het boek De Vos en de Goudvis – Nils Pieters

Als kind had ik een eindeloze fantasie. Behalve dat ik niet wist dat het fantasie was. Ik geloofde gewoon heilig dat dingen echt of mogelijk waren als ik ze bedacht. In mijn hoofd beleefde ik grootse avonturen. Zo wist ik zeker dat ik een raket kon bouwen. Een echte raket, die mij naar de maan zou brengen. Ik denk dat ik toen een jaar of 8 was, maar zeker weten doe ik dat niet. Het was een project met een buurjongen. We verzamelden schroeven, bouten, spijkers en moeren van de straat en vulden daar een plastic zak mee. Die bewaarden we in de schuur tot we genoeg onderdelen hadden om aan de bouw te beginnen. Ondertussen was de raket in ons hoofd allang af en al vele malen heen en weer gevlogen.

Avonturier in de wolken

Op een dag was de droom er niet meer. Mijn vader vroeg of die zak met rommel nou al een keer weggegooid mocht worden. Ik denk dat ik nee zei en dat hij ja deed. Dag raket. Dag maanreis. Er kwamen andere onhaalbare projecten voor in de plaats. Een circus in de achtertuin, een droevig bestaan als weeskind waarbij ik vissen moest eten uit de sloot, een eigen aap hebben, in een minivariant van de pipowagen gaan wonen. Altijd zat er heroïek en drama in mijn verzonnen levens.

Hoezo kun je niet je hele leven in sprookjes geloven

Met het opgroeien veranderden de verhalen. Ik geloofde ze ook niet meer echt echt, maar ik kon het ook niet loslaten. Leven in mijn hoofd was veel te leuk. Doordat ik toneelspelen ontdekte kreeg mijn fantasieleven iets meer houvast. Spelen dat je iemand anders bent was toch mogelijk! Spelen legde een lijntje tussen droom en werkelijkheid.

Hoe ouder ik werd hoe minder handig het was om in sprookjes te geloven. Sommige mannen bleken bijvoorbeeld allesbehalve prinsen op witte paarden. Door mijn rotsvaste geloof in romantiek en voorbestemming heb ik vaak mijn neus gestoten en niet op tijd losgelaten. Soms deed het echte leven zo’n zeer dat het mij even niet lukte om te dromen van iets beters.

Fantaseren maakt gelukkig

Gelukkig ben ik het nooit helemaal verloren. Fantaseren is nog steeds mijn religie. Ik geloof dat het voor mij levensreddend is. Het maakt dat ik afstand kan nemen van de realiteit als dat even nodig is. Het maakt dat ik kan geloven dat er nog prachtige dingen in het verschiet liggen, dat mensen wezenlijk goed zijn en dat kabouters bestaan. Ik wil positief zijn, ook als het echte leven soms hard is. Mijn eigen roze bubbel biedt bescherming. Ik nodig je graag uit voor een rondje in mijn raket. Samen een fantastisch avontuur beleven dat is heerlijk. Verzonnen verhalen zijn ook echt, op het toneel komen ze tot leven. Laat niemand je vertellen dat het niet kan.

Vroeger had Dokter Phil nog geen eigen programma. Hij werd geïntroduceerd bij Oprah. Zij was helemaal dol op hem en noemde hem ‘Tell it like it is Phil’. Ze roemde hem om zijn directheid. Hij nam geen blad voor de mond en liet mensen niet wegkomen met hun overduidelijke smoezen voor hun ‘wangedrag’. Dat was toen vernieuwend. Oprah en haar kijkers smulden ervan, inclusief ikzelf. Het ging eigenlijk meer om Dokter Phil en zijn methode dan om de problemen van de deelnemers. Dokter Phil kreeg applaus en deelde ‘hugs’ uit als zijn ‘patiënten’ braken en toegaven aan zijn dwingende eerlijkheid.

Heeft iemand baat bij jouw betweterigheid?

Nou was ik ook niet bepaald een zachte heelmeester. Alhoewel mij dat niet de roem van Dokter Phil heeft opgeleverd. Sterker nog, mensen vonden het lang niet altijd prettig als ze geconfronteerd werden met iets wat voor mij overduidelijk was en voor hun blijkbaar een blinde vlek. Het heeft mij zeker een vriendschap gekost en wat pittige gesprekken opgeleverd. Ik heb dan ook bijgeleerd in de loop der jaren. Ik houd veel vaker mijn mond of ik vis voorzichtig of iemand al een beetje weet wat ik denk te weten. Het is soms bewegen op dun ijs.

Tegeltjeswijsheden in overvloed

In mijn cursus doe ik het anders. Daar gaat het over persoonlijke ontwikkeling en dus vind ik dat ik mag vertellen over wat handig is en wat niet. Ik laat het deelnemers in spel ervaren; werkt dit gedrag, wat is jouw reactie hierop, waarom blokkeer je. Ik stel vragen en ga in gesprek. Soms neem ik iets langer de tijd omdat een onderwerp mij aan het hart gaat. Er komen af en toe wijsheden uit mijn mond die ik zelf verrassend vind en die ik graag terug zou zien op een tegeltje. Helaas onthoud ik ze vrijwel nooit.

Je bent al zo ontzettend goed gelukt

Steeds zeg ik erbij ‘doe er mee wat je wilt’. Ik verkondig niet de waarheid, ik vertel je slechts wat ik zie en ervaar en wat ik geleerd heb in de loop van mijn leven. Het staat je vrij om daar wel of niet iets mee te doen. Kortom ik ben een soort Dokter Phil light. Ik zit niet recht in je gezicht te tetteren tot je ‘toegeeft’. Ik ben volgens mij een lieve docent. Ik heb oog voor mijn deelnemers. Als ik ze confronteer is dat niet uit gelijkhebberigheid maar omdat ik ze oprecht iets beters gun. Vaak bestaat dat juist uit meer liefde voor zichzelf. Want wat ik steeds weer zie is dat de meest geweldige mensen nauwelijks oog hebben voor hun eigen mooiheid. Daar wil ik graag ‘Dokter Phillerig’ voor zijn. En ik geef je ook nog een ‘hug’! Als het weer mag…

‘Gaan we ook verkleden, heb je jurken meegenomen?’ Dit was de eerste vraag die ik naar mijn hoofd geslingerd kreeg toen ik een tijdje geleden Voorleestheater deed. Mijn antwoord ‘Nee’ was duidelijk een teleurstelling voor hem. Zijn volgende vraag was ‘Waarom niet?’. Daar heb ik een heldere visie op. Eenmaal verkleed hoef je geen toneel meer te spelen want je bent ‘m al. De jurk, de hoed, het pak heeft je rol al invulling gegeven en dus hoeft de speler zelf nog maar weinig te doen. Dat vind ik zonde. Want verkleedkleren zijn geweldig, maar spelen is nog geweldiger. Dat legde ik hem uit in simpele bewoordingen. Hij was enigszins teleurgesteld. Toch heeft hij de sterren van de hemel gespeeld.

Wel theater Geen theater

Aan het eind vroeg ie ‘Wanneer begint het theater nou?’. Dat vond ik zo lief en grappig. Als ik Voorleestheater speel doet iedereen mee. Er is niet echt een podiumdrempel omdat alles haast vanzelf lijkt te gaan. Toch doet zo’n uitspraak mij ook een beetje huiveren. Ik doe dus geen echt theater… Het klopt en het klopt niet. Wat ik doe is niet THEATER. Het is laagdrempelig en speels. Als ik zeg meespeeltheater dan meen ik dat ook. Dat is voor mij meer dan in je handen klappen en een liedje zingen. Zonder meespelers is mijn voorstelling geen voorstelling. Aan het eind is er applaus van het publiek en ook voor en door jezelf. Iedereen heeft op het podium gestaan en zichzelf laten zien. Toch theater dus.

Voor wie is het eigenlijk?

De grote mensen die met de kinderen meekomen genieten ook volop. Hun kinderen spelen een glansrol, ik maak grappen tussendoor en zij mogen ook meedoen. Als achtergrondgeluid bijvoorbeeld, of iets anders wat ineens dringend nodig blijkt te zijn. Ik zie altijd dat de volwassenen veranderen tijdens de voorstelling. Ze zijn verbaasd over wat er gebeurd. Ze zijn blij dat hun kinderen serieus genomen worden. Ze zijn trots dat ze zo lekker spelen. Het verandert ook iets in hun. Ze worden onbezorgder. Al is het maar een klein uurtje. Het spelen doet zijn opvrolijkende en verluchtigende werk.

Een prinsessenjurk voor iedereen

Het zijn de kinderen waardoor ik bij de grote mensen terecht kwam. Ik zag ze zo stralen als ik bezig was. Zelf op het puntje van hun stoel, klaar om mee te doen. Genietend van hun kinderen, maar ook gewoon genietend. Van het moment, het pure plezier en de ongedwongenheid. Ik zag in de ogen van de volwassenen dat zij in wezen hetzelfde nodig hebben. Misschien dragen we een mooie jurk om gezien te worden, maar wat als spel hetzelfde voor je kan doen?! En niet alleen tijdens een ‘jurkgelegenheid’, maar gewoon altijd. Daarom geef ik inmiddels ook cursussen aan volwassenen. Om ze te laten voelen dat spelen alles mooier maakt, inclusief jezelf. Daar mag je best een prachtige jurk bij aantrekken, maar het hoeft niet. Je bent al mooi.

Shrek is een van mijn filmhelden. Lomp, lief en grappig. In de eerste Shrekfilm zit een gesprek tussen Shrek en Donkey over laagjes. Shrek probeert uit te leggen dat niet alles aan de oppervlakte zichtbaar is omdat hij ‘layers’ heeft. Net als een ui laagjes heeft, heeft een Oger dat ook. Donkey probeert hem ervan te overtuigen dat niet iedereen van uien houdt en dat het misschien beter is om een gelaagde cake te zijn ‘Because everybody loves cakes’. Hierop roept Shrek gefrustreerd : ‘I don’t care what everyone likes, Ogres are not like cakes…’! De boodschap is duidelijk, ook een Oger heeft diepere gevoelens…

Kusje erop

Het hele laagjesconcept zie ik terug bij mensen. Je bent wie je bent tot je merkt dat dat blijkbaar niet gewenst of helemaal goed is. Baf klap auw. We leggen er een laagje overheen ter bescherming. Een soort korstje op een wond. Alleen zo’n korstje verdwijnt na een tijd omdat de wond heelt. Van binnen werkt dat helaas niet zo. Is er een laagje aangebracht dan heelt de wond niet, maar blijft het pijnpunt daaronder liggen. En zo maken we laagje na laagje om minder pijn te voelen, niet buitengesloten te worden, niet anders te zijn of teveel op te vallen.

Wie ben je?

Hoe ouder we worden hoe meer die laagjes in de weg gaan zitten. Het blijkt niet zo makkelijk om niet jezelf te zijn. De buitenkant gaat botsen met wat er van binnen zit. Het is tijd om naar de laagjes te kijken. Terug te gaan naar de kern van wie je bent. Als je de tijd en ruimte durft te nemen om je laagjes af te pellen geef je jezelf de mogelijkheid om weer jezelf te zijn. Jezelf zoals je bent en altijd al was totdat je dacht dat er ‘dingen’ niet goed aan je waren.

Cipiers

Het is niet erg om laagjes te hebben. Ze helpen je of hebben je geholpen, ze zijn een soort beschermers. Alleen heb je die beschermers op zeker moment misschien minder hard nodig. Ze mogen een stapje terug doen. Het is mooi om getuige te mogen zijn als mensen hun kwetsbaarheid tonen. Als ze merken dat ze veilig zijn, dat ze zelfs iets terug krijgen van anderen door zichzelf te laten zien. Er gaat een lichtje aan van binnen dat naar buiten straalt via de ogen en het hele lichaam. Het heeft iets magisch en ontroerends.

Gotta love an Ogre

Je bescherming afgooien is kwetsbaar. Toch is het tegelijkertijd het sterkste wat je kunt doen. Misschien voelt het eerst naakt, maar als het in een veilige omgeving gebeurt krijg je al snel meer vertrouwen. Je hoeft geen cake te zijn. Niet iedereen hoeft alles aan jou aangenaam te vinden. Je mag zijn wie je bent. Ook als dat van tijd tot tijd een lompe Oger is.

In een grote groep is het goed schuilen. Je kunt de kat uit de boom kijken, meelopen en weinig doen. Als je dat wilt. Het hoeft niet. Het omgekeerde kan ook, we kennen allemaal de dominante types die in een groep graag leiden of de lolligste willen zijn.

Lolbroek of stille Willie

Als deelnemer vind ik een groep al snel te groot. Hoe meer mensen hoe minder aandacht voor persoonlijke ontwikkeling. Niet omdat je het niet wilt, maar gewoon omdat het moeilijk is om jezelf steeds scherp te houden en alert te blijven op alles wat er gebeurt in jou en om je heen. Het wordt snel duidelijk dat een trainer of docent jou niet echt in het oog kan houden. Er zijn simpelweg teveel mensen, waarvan er dan ook nog een paar veel aandacht vragen. Zij wel.

Luister naar de fluister

Als docent maak ik dan ook de keuze voor maximaal 8 deelnemers aan ‘Toneel om te groeien’. Dit is weloverwogen. Ik wil genoeg ruimte voor persoonlijke groei. Ik wil de deelnemers zien en horen. Aandacht hebben voor hun eigen proces. Dus ook voor die persoon die het eng vindt om zichzelf naar voren te schuiven. Dat jij je stem nog niet durft te laten horen betekent niet dat je niets te zeggen hebt. Ik wil het graag horen, dat wat je binnenhoudt. Ik wil luisteren, ook als je zachtjes praat.

Zien en gezien worden

Zulke dingen kan ik niet goed onderscheiden met veel mensen in de ruimte. Dan is er teveel van alles, energie, geluid, geuren en gedoe. Met zulke actieve zintuigen als de mijne wordt het dan al snel kermis in mijn hoofd. Ik wil niet naar de kermis, ik wil naar jou. Ook als jij je liever verstopt. Soms mag je je een tijdje verstoppen, als je je er maar bewust van bent. Daar help ik bij. Ik stel af en toe een vraag of laat je weten dat ik je bijdrage zie. Het contact dat ik dan met je maak is echt en daar zit de groei. Je bent gezien. Niet gevallen, wel opgevallen.

Ik sta elke dag wel een keer te schutteren

Ik wil dus een aanwezige docent zijn. En juist dat maakt het voor mij ook spannend. Aanwezig in de zin dat ik er ben voor mijn deelnemers en niet alleen voor het overdragen van mijn kennis. Ik doe vaak mee met de oefeningen en spelletjes en speel in de uitleg vaak al toneel om zaken te verduidelijken. De hufterige stemmetjes in mijn hoofd zeggen soms dat ik raar doe of zelfs voor schut sta. Ik luister niet naar ze. Ik kan niet anders dan mezelf zijn. Dat vraag ik tenslotte ook van de deelnemers. Die laten zichzelf zien en horen en zetten daarin dappere stappen. Dat vind ik ontzettend knap. Dat ze mij genoeg vertrouwen om ze te helpen in dat proces is een grote eer. Dat honoreer ik met aandacht en aanwezigheid. In een kleine groep dus: maximaal 8.

Dan kan ik zorgen dat iedereen (ja ook ik dus als trainer) ruimte krijgt om veilig en met humor zijn of haar eigen proces te volgen.

Er werd laatst een prachtige bos rode rozen bij mij thuis bezorgd. Van waar ik zit kan ik de voordeur zien en dus ook de talloze bezorgdiensten die hier af en aan rijden. Dat zijn er nogal wat kan ik je vertellen. We hebben namelijk drie dochters. Maar deze was anders. Een gewone auto waar een wat oudere heer uitstapte. Met dus een waanzinnig mooie bos rozen in zijn hand.

Hij houdt van me, hij houdt niet van me
Er ging in een split second van alles door mij heen. Van wie zouden zijn, waarom krijg ik rozen, vast niet van mijn man, of wel wat lief, en anders misschien gewoon iemand die mij lief vindt. Zomaar. Ik was ontroerd. Echt ontroerd. Dat duurde helaas niet lang. Bij het openen van de deur bleek dat ze niet voor mij waren. Een van de drie dochters heeft een geheime aanbidder. Wie de rozen heeft gestuurd is nog niet duidelijk. Het kaartje zit in een envelopje wat ik natuurlijk niet open.

Vragen vragen
Naast dat ik mij een klein beetje beschaamd voelde omdat ik de rozen in gedachten al ‘voor mij’ had gemaakt, voelde ik ook verwondering. Waarom was ik zo ontroerd door alleen al het idee van het krijgen van een bos rozen? Waarom raakte mij dat zo? Welk onderhuids verlangen werd voelbaar door dit spontane lieve gebaar?

Je doet ertoe
Ik denk dat het iets te maken heeft met gezien worden. Dat iemand de moeite neemt om jou iets te geven maakt je bijzonder. Dat daar een hele bezorgdienst aan te pas komt is echt uitpakken. ‘JIJ BENT GEWELDIG’ schreeuwt dit gebaar. Het is het applaus na een voorstelling, de complimenten voor je goede daden, het bedankje na een persoonlijke cadeau. Ik ben gezien, gehoord en aangevoeld. Dat is toch een heerlijk gevoel.

Niet vaak genoeg
Blijkbaar doen we in het dagelijks leven deze moeite niet vaak genoeg voor elkaar. En waarschijnlijk al helemaal niet voor onszelf. En daar zit volgens mij de les. Het is heel makkelijk om iemand blij te maken. Dat kan al met een paar lieve woorden, een simpel gebaar. Dat zouden we best vaker kunnen doen. Als je een lach tovert op het gezicht van iemand anders, krijg je ‘m zelf namelijk ook cadeau. Ik ben heel blij met de rozen voor mijn dochter. Ze leerden mij zomaar iets over mezelf. Ik ga een bosje voor mezelf kopen, of voor mijn man, of mijn kinderen, of voor de buurvrouw, of of of …
Geniet van het gelukkig maken van anderen. Het zal jou heel veel geven.